Τι σώθηκε από την αντίσταση κατά του Ισλάμ
Πολλές συζητήσεις γίνονται για την προσπάθεια των οπαδών του ακραίου Ισλάμ να διεισδύσουν στις δυτικές κοινωνίες και να δημιουργήσουν κοινότητες που πιστεύουν στον Μωάμεθ. Η Δύση μέσα στη μεγαλοψυχία της (ή την αφέλειά της) αποφεύγει ανοιχτά να καταδικάσει αυτές τις κινήσεις. Αντίθετα, πολλοί επιμένουν πως οι ακραίες πράξεις ισλαμικής τρομοκρατίας δεν εκπροσωπούν τους πραγματικούς μουσουλμάνους και πως είναι απλά μεμονωμένες πράξεις ξεστρατισμένων φανατικών.
Μια προσεκτική όμως μελέτη των ιερών κειμένων του Ισλάμ δείχνει μάλλον ακριβώς το αντίθετο. Κι έχει και η Ιστορία δείξει πως η κατάληψη της Ευρώπης υπήρξε πάντα κορυφαία επιδίωξη των οπαδών του Προφήτη. Κάτι που έγινε προφανές από τις δύο μεγάλες πολιορκίες της Βιέννης. Μία από τον τούρκο σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή και μία δεύτερη το 1684 από τα στρατεύματα του οθωμανού στρατηγού Καρά Μουσταφά. Αυτό που έχει ενδιαφέρον να αναλογιστούμε είναι τι ακριβώς σημαίνει η Βιέννη για τον δυτικό πολιτισμό και τι ακριβώς θα είχε χαθεί αν είχαν υλοποιηθεί αυτές οι βλέψεις των στρατιών του Ισλάμ.
Καταρχήν, η Βιέννη της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, με τις προχωρημένες για την εποχή φιλελεύθερες αντιλήψεις, και μετά η Κόκκινη Βιέννη με το σοσιαλιστικό καθεστώς του 1918-1934 έλαμψαν με τις ιδέες και την πρωτοπορία τους. Μετά το Anschluss και το σκοτάδι της ναζιστικής λαίλαπας, η βιεννέζικη διασπορά, κυρίως στις ΗΠΑ αλλά και στην Αγγλία, δεν έπαψε να φωτίζει πνευματικά την ανθρωπότητα με γνώση και καινοτομία. Η πόλη αυτή, που αντιστάθηκε με τόσο πείσμα στους μουσουλμάνους Οθωμανούς, υπήρξε πάντα πυρσός προέλευσης διανοητικών επιτευγμάτων και εξελίξεων.
Με παράδοση στις πνευματικές κατακτήσεις, η Βιέννη ξεχώρισε για τα μουσεία της, τα θέατρά της και τους χώρους υψηλής ποιότητας συναυλιών. Οι κάτοικοι γύρω από το περίφημο Ring, το πλέον κεντρικό σημείο της πόλης, συντηρούσαν πάντα εντυπωσιακούς κήπους και τύπους μικρών ζωολογικών χώρων στα διαμερίσματά τους. Μαθήματα και σεμινάρια υπήρχε η παράδοση να οργανώνονται και εκτός των πανεπιστημιακών αιθουσών, διότι η παράδοση της Βιέννης επέβαλλε ο μορφωμένος άνθρωπος να ορίζεται από τη γενική ευρύτητα γνώσεων (Bildung) και όχι από την επιμέρους ακαδημαϊκή εξειδίκευση.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου κόσμου και των επιτευγμάτων του προέρχεται από τη βιεννέζικη διασπορά και τα τεράστια πνεύματα που αυτή περιελάμβανε. Επιτεύγματα βέβαια που ποτέ δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί εάν είχαν επικρατήσει οι μουσουλμανικές κατακτήσεις. Σημαντικοί εμιγκρέδες από τη μεταπολεμική Βιέννη υπήρξαν ο διάσημος πολιτειολόγος καθηγητής Paul Lazarsfeld («τις εκλογές δεν τις κερδίζουν οι αντιπολιτεύσεις, τις χάνουν οι κυβερνήσεις»), ο γκουρού του management Peter Drucker, o μεγάλος κλασικός οικονομολόγος Fritz Machlup, οι διάσημοι πολιτικοί φιλόσοφοι Karl Popper, Ernst Gombrich, Friedrich von Hyek, οι γνωστοί φιλελεύθεροι οικονομολόγοι Karl Polyani, Ludvig von Mises, οι σκηνοθέτες Rudolph Schindler, Billy Wilder, Fritz Lang, Werner Herzog και η ηθοποιός Hedy Lamarr, που υπήρξε και η εφευρέτης της τεχνολογίας Βluetooth και του WiFi.
Οι πατέρες επίσης της Θεωρίας των Παιγνίων (Game Theory) Oscar Morgenstern και John von Neumann είχαν βιεννέζικες ρίζες. Οπως κι ο ανιψιός του Freud, πατέρας του spin, Eddy Bernays που ήταν πίσω από την ίδρυση του γιγαντιαίου τεχνολογικού ακαδημαϊκού ιδρύματος RAND Corporation. Και να μην ξεχνάμε τον φιλόσοφο Wittgenstein, τον περίφημο Κύκλο της Βιέννης και την αξέχαστη Herta Herzog, «την ισχυρότερη γυναίκα στον κόσμο της αμερικανικής διαφήμισης» (βλ. Richard Cocket, Vienna, 2024). Ο νεοφιλελευθερισμός επίσης έχει τις καταβολές του εκεί – στην περίφημη Αυστριακή Σχολή. Που υπήρξε η πηγή έμπνευσης για τις οικονομικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρίγκαν. Αυτά είναι, ενδεικτικά, κάποια πράγματα που απόλαυσε ο δυτικός πολιτισμός από την ανάσχεση του Ισλάμ έξω από τα τείχη της Βιέννης.