Αισθήματα

Ο Πρωθυπουργός επέλεξε να κυβερνήσει με το σχήμα του επιτελικού κράτους, καθιστώντας τον εαυτό του και το γραφείο του το πιο συγκεντρωτικό κέντρο εξουσίας της Μεταπολίτευσης. Το πρόβλημα, όμως, με την επιτελικότητα της διοίκησης είναι πως συνεπάγεται και την επιτελικότητα της ευθύνης. Κι όπως ο ίδιος έλεγε κάποτε (ορθώς), η πολιτική ευθύνη πρέπει να συνοδεύεται και από πράξεις.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι, βεβαίως, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που απαιτεί άλλους κανόνες για τον εαυτό του από αυτούς που όριζε για τους άλλους. Ως Πρωθυπουργός, λοιπόν, διεκδικεί το δικαίωμα να δηλώνει άγνοια και παραπλάνηση όποτε τον συμφέρει, χωρίς καμία συνέπεια, απαιτώντας, με ιδιαίτερα έντονο ύφος κιόλας, να μην αμφισβητείται από κανέναν η αγνότητα των συναισθημάτων και των προθέσεών του.

Οι δυο χαρακτηριστικές υποθέσεις που χειρίστηκε έτσι ήταν οι παρακολουθήσεις και τα Τέμπη. Στην πρώτη απαίτησε να του αναγνωρίσουμε ότι αυτός, αν και πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ, δεν έχει ούτε γνώση ούτε ευθύνη για τις πράξεις και παραλείψεις της υπηρεσίας της οποίας προΐστατο, τις επιλογές των στενότερων συνεργατών του και τη χλεύη που αφειδώς υπέστησαν τα θύματα από φιλοκυβερνητικές φωνές. Ενώ για τα Τέμπη αυτοδιαψεύστηκε με το ίδιο, περίπου, κατηγορηματικό και παθητικά επιθετικό ύφος με το οποίο μας είχε κάποτε δηλώσει ότι το ατύχημα ήταν ένα ανθρώπινο λάθος και πως γνώριζε με ακρίβεια τι μετέφερε το τρένο.

Δεν υπολόγισε, ωστόσο, ότι στην υπόθεση των Τεμπών τα θύματα δημιουργούν ταυτίσεις. Βλέπει σε αυτά ο κόσμος τα παιδιά του. Και τόσο καιρό παρακολουθούσε σιωπηλά, μεν, αλλά μέσα του κατέγραφε δηλώσεις και αντιδράσεις, πράξεις και παραλείψεις. Συνδυάζοντάς τα όλα με μια ανασφάλεια και μια (επικίνδυνη) έλλειψη εμπιστοσύνης που χρόνια τώρα χτίζεται απέναντι στους θεσμούς και την πολιτική.

Ισως να μη θυμούνται, λοιπόν, οι πολίτες π.χ. ποιοι υπουργοί είχαν δηλώσει «όποιος μιλάει για μπάζωμα είναι για τα μπάζα» ή ότι «τα Τέμπη είναι μπαγιάτικο θέμα» ή ότι οι ευθύνες για το δυστύχημα «κρίθηκαν στις εκλογές» ή εκείνη την αχαρακτήριστη μομφή στους ενοχλητικούς συγγενείς αφού άλλοι «πενθούν βουβά». Τις λέξεις εύκολα τις ξεχνάει κανείς. Εξάλλου λέγονται τόσο πολλές και τόσο εύκολα. Αυτό που δεν ξεχνάει, όμως, ποτέ είναι το πώς τον έκαναν να αισθανθεί.