Ο στρατηγός που «μιλούσε» στην μπάλα
Αδερφό έχασα και αδερφό βρήκα. Πάντα ήμουν στο πλάι του Μίμη, μια ζωή ήμασταν μαζί στα γήπεδα αλλά και έξω από αυτά. Ισως είμαι ένας από εκείνους που γνωρίζουν για τον Δομάζο όσα δεν ξέρει ο κόσμος όλος. Ενας από εκείνους που τον έλεγε αδερφό και το εννοούσε.
Ξαναλέω πως για εμένα ο Μίμης ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός. Είχα χάσει τον αδερφό μου σε τροχαίο και από τα 14 μου χρόνια, όταν και γνώρισα τον Μίμη Δομάζο, εκείνος ήταν ο αδερφός μου. Με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, είδε ότι είχα διαφορά στην ηλικία μου από τα άλλα παιδιά όσον αφορά το ποδόσφαιρο. Μου είπε ότι είμαι αδύνατος αλλά καλός παίκτης και του εξήγησα ότι ερχόμουν από τη Γλυφάδα με τα πόδια προκειμένου να προπονηθώ με τον Παναθηναϊκό. Και τότε με πήγε στον Μαντζαβελάκη και του είπε ότι πρέπει να με βάλουν σε ένα εστιατόριο να τρώω για να δυναμώσω και πως θα κάνω μεγάλη καριέρα στον Παναθηναϊκό. Για δύο χρόνια έτρωγα για να βάλω κιλά.
Η φωνή μου τρέμει. Κλαίω ακόμη για τον χαμό του. Τι να πρωτοθυμηθώ για τον Δομάζο; Είχε χαρίσματα πολλά ως άνθρωπος, τα έβγαζε αυτά. Και στο μαγαζί που είχε και τραγουδούσαν εξαιρετικοί καλλιτέχνες, μας έπαιρνε τηλέφωνο και μας έλεγε ελάτε να διασκεδάσετε. Μου είχε πει αν με ακούς εμένα, δεν θα πας στραβά, θα πας ίσια, είσαι και φτωχόπαιδο, είσαι καλός μαθητής. Εγώ είμαι εδώ και μη στεναχωριέσαι. Οταν πρωτοπήγα με την πρώτη ομάδα και έμεινα για πρώτη φορά σε ξενοδοχείο, ο Μίμης είπε ότι θα μείνει μαζί μου. Μου είπε ότι θα αργήσει να κοιμηθεί και ότι εγώ πρέπει να κλείσω τα μάτια μου γιατί την επόμενη θα παίξω. Του λέω πού θα παίξω; Θα με στείλετε πάλι πίσω στα τσικό; Θα παίξεις με την πρώτη ομάδα, μου είπε. Ηταν η πρώτη μου συμμετοχή και το είχα μάθει από τον Μίμη.
Ο Μίμης ήταν ανταγωνιστικός, δεν ήθελε να χάνει πουθενά. Και γι’ αυτό πολλές φορές ο χαρακτήρας του ήταν παρεξηγήσιμος, ιδιαίτερα από παίκτες που έρχονταν με μεταγραφή. Οταν τους έβλεπε να μην προπονούνται καλά και να μην ακούν τις εντολές των προπονητών, τους έλεγε ότι εδώ είστε στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Αλλο η ομάδα που παίζατε και άλλο εδώ. Εδώ θα ακούτε τους προπονητές. Στραβομουτσούνιαζαν και παρεξηγούνταν. Αλλά είχε δίκιο ο Μίμης. Κι όσοι ακούγαμε τις προτροπές του παίξαμε όλοι στην πρώτη ομάδα.
Δεν μπορώ να σταματήσω να λέω πόσο σπουδαίος ήταν. Σαν εκείνον δεν υπήρχε κανένας άλλος στην Ελλάδα, είχε τρομερή αυτοπεποίθηση και μπορούσε να κάνει τα πάντα στο γήπεδο. Δεν μπορώ να τον παρομοιάσω με κανέναν στην Ελλάδα τον Μίμη ως ποδοσφαιριστή. Γιατί ήταν χαλύβδινος. Μικρός το δέμας, αλλά μεγάλη ψυχή. Και ξέρετε, πέρασαν παιχταράδες τότε από δίπλα του. Ο Λουκανίδης, ο Ελευθεράκης, ο Παπαεμμανουήλ ήταν παιχταράδες. Πολύ μεγάλοι παίκτες. Αλλά σαν τον Μίμη δεν υπήρξε άλλος. Και είχε τεράστια εμπιστοσύνη στις ικανότητές του. Χαμογελούσε συνεχώς, αλλά όταν μπαίναμε στο γήπεδο έλεγε τώρα τέλος τα χαμόγελα, πάμε να παίξουμε και να κερδίσουμε, είμαστε η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Ηταν άλλωστε κλασική η ατάκα με το «11 αυτοί και 11 εμείς».
Θα σας πω μια ιστορία από τη Μαδρίτη. Είχε έρθει ο Πούσκας, ήταν καμιά δεκαριά μέρες εδώ και πήγαμε στη Μαδρίτη να παίξουμε με τη Ρεάλ. Θα κάναμε ένα τουρ δεκαήμερο, θα παίζαμε και με άλλες ομάδες. Η Ρεάλ ήταν η πρώτη, αφού ο Πούσκας είχε γράψει ιστορία εκεί. Μας λέει ο Πούσκας στα αποδυτήρια να είστε συγκεντρωμένοι, δεν θέλω ασχήμιες. Θέλω να δείξουμε καλό πρόσωπο και δεν με ενδιαφέρουν τα γκολ που θα δεχτείτε. Πετάχτηκε ο Μίμης και του είπε «ποια γκολ θα φάμε δάσκαλε; Δεν μας ξέρεις, δεν ξέρεις τι παίκτες είμαστε, κάτσε να μας δεις». Μπαίνοντας στο γήπεδο πήγα και έκατσα δίπλα σε έναν παίκτη της Ρεάλ, εγώ αδύνατος πολύ. Το πόδι το δικό του ήταν όσο το σώμα μου και άρχισαν να γελάνε μαζί μου.
Ερχεται ο Δομάζος που τους βλέπει να γελάνε, μου λέει τι σου λέει αυτός; Του εξηγώ ότι με κοροϊδεύει για το σώμα μου. «Εσύ που ξέρεις εγγλέζικα, πες του το ελληνικό ζεϊμπέκικο το ξέρει; Αν δεν το ξέρει, θα του το μάθεις σήμερα εσύ πες του». Μπήκαμε μέσα και του πέρασα σε μια φάση δύο φορές την μπάλα κάτω από τα πόδια. Ντρίμπλα και ξανά ντρίμπλα. Μπαίνει ο Πούσκας μετά στα αποδυτήρια, μου λέει εσύ μπαίνεις στο αεροπλάνο και γυρίζεις Αθήνα. Δεν θα έρθεις στα άλλα φιλικά. Θεώρησε ότι πρόσβαλα τον αντίπαλο. Πετάγεται ο Δομάζος, τον ρωτάει γιατί το λέει αυτό, απαντάει ο Πούσκας ότι δεν επιτρέπονται αυτά. Και του απάντησε ο Δομάζος «δεν ήσουν εδώ όταν μπήκαμε να έβλεπες τι του έλεγα». Στο ξενοδοχείο μετά εγώ έκλαιγα και μάζευα τα πράγματά μου και έρχεται ο Μίμης με τον Γιάννη Διακογιάννη και μου λένε «το κανονίσαμε, θα μείνεις». Με αγκάλιασε ο Μίμης, μου είπε όσο είμαι εγώ μη φοβάσαι τίποτα. Από τότε δεν με έβγαλε ξανά ο Πούσκας από την ομάδα. Αυτός ήταν ο Δομάζος και δεν συγκρινόταν με κανέναν άλλον.
Ο Τότης Φυλακούρης είναι παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού