Πέραν πάσης διαχείρισης

Η κυριαρχία – εδώ και δεκαετίες – της επικοινωνίας στην πολιτική και η υποκατάσταση του προγράμματος από το «αφήγημα», έχει οδηγήσει στην αλαζονική πεποίθηση ότι στα δύσκολα αρκεί η  ικανότητα «ελέγχου του αφηγήματος» και η «αλλαγή της ατζέντας». Παραβλέποντας ότι οι άνθρωποι δεν ζουν σε ένα περιβάλλον επικοινωνίας αλλά και σε μια καθημερινότητα που γεννά συγκεκριμένες αξιώσεις για αξιοπρεπή διαβίωση, κατοχυρωμένη πρόσβαση στα δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία και το περιβάλλον, αλλά και για εξασφάλιση από το κράτος και όποιον το διαχειρίζεται ότι κάποια πράγματα λειτουργούν με ασφάλεια, πρωτίστως τα ενεργειακά, τηλεπικοινωνιακά και μεταφορικά δίκτυα.

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν ποτέ απλώς κάτι που «χαλούσε την εικόνα» μιας κατά τα άλλα επιτυχημένης κυβέρνησης. Αντιθέτως, στα μάτια πολλών ανθρώπων φάνηκε ως η συμβολική συμπύκνωση όλων αυτών που έδειχναν ότι αυτή η κυβερνητική διαχείριση δεν ήταν και τόσο πετυχημένη. Η καθυστέρηση στην υλοποίηση έργων και η επιλογή να λειτουργεί ο σιδηρόδρομος με ένα δομικό έλλειμμα ασφάλειας (αυτό που επέτρεψε να έχει τραγικό αποτέλεσμα το «ανθρώπινο λάθος») στα μάτια της κοινωνίας έδωσαν την εικόνα ενός «κράτους που δεν κάνει τη δουλειά του». Και αυτό δεν το ξέχασε. Ούτε, προφανώς, οι εκλογές του 2023 σήμαιναν ότι το συγχώρησε. Απλώς, τότε δεν βρήκε πειστική εναλλακτική.

Τώρα, μέσα σε μια καθημερινότητα όλο και πιο δύσκολη και επισφαλή εξαιτίας της κρίσης κόστους ζωής και των σοβαρών προβλημάτων στα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία, η κοινωνία διαπιστώνει ουκ ολίγες ενδείξεις αποπειρών συγκάλυψης, μη διερεύνησης και μη απόδοσης ευθυνών για την τραγωδία. Δηλαδή, έχει την αίσθηση «ενός κράτους που δεν έχει κανένα σκοπό να κάνει τη δουλειά του». Αυτό απλώς επιτείνει το ρήγμα στη θεμελιώδη σχέση εμπιστοσύνης, τον πυρήνα του κοινωνικού συμβολαίου, που ούτως ή άλλως είχε μείνει ανοιχτό από το 2023 και που σίγουρα ούτε μπορεί ούτε πρόκειται να κλείσει με όρους «επικοινωνιακής διαχείρισης».