Το Breakfast Club έγινε 40!

Η περίπτωση της εφηβικής ταινίας The Breakfast Club του Τζον Χιουζ, που εξακολουθεί να είναι «κακομαθημένη» τέσσερις δεκαετίες μετά την κινηματογραφική της προβολή κατακτώντας το πνεύμα της εποχής, η κεντρική αλήθεια της ότι οι έφηβοι διαθέτουν βάθος πέρα από τα γενικά τους αρχέτυπα, έχει έκτοτε επαναληφθεί μέχρι αηδίας από γενιές εφήβων στην οθόνη.

Αναμφισβήτητα, η κατανόηση του ότι οι άλλοι άνθρωποι υπάρχουν εξίσου με εσένα είναι το καθοριστικό ορόσημο της εφηβείας, ωστόσο ο τότε θεατής της ταινίας του Χιουζ εξακολουθεί να οφείλει να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι πρώτος άνοιξε το δρόμο σε αυτό που έχει φτάσει σήμερα να μοιάζει αυτονόητο.

Το Breakfast Club έγινε 40! Όλα είναι χάλια

«Η απροκάλυπτη άποψη του Χιουζ για τη νεανική κουλτούρα, γεμάτη νεανικούς ιδιωματισμούς και λέξεις από γάμμα, έφτασε το 1985 για να καλύψει το κενό των ταινιών, όπου οι νέοι θα μπορούσαν να δουν πιστά ομοιώματα του εαυτού τους» γράφει ο Charles Bramesco στον Guardian.

«Από τη μία πλευρά, είχαν τις γελοίες προσπάθειες των πολύ-σαρκασμένων after-school specials να ασχολούνται με τα Μεγάλα Θέματα, και από την άλλη, την καρτουνίστικη χυδαιότητα του Porky’s και των ομοιών του με τα τριχωτά χέρια» συνεχίζει ο Charles Bramesco.

«Το Breakfast Club τόλμησε να παραδεχτεί ότι όλα είναι χάλια. Με αυτή τη στάση, αυτοανακηρύσσεται ως ένα από τα πρώτα σημεία αναφοράς της Γενιάς Χ. Και ενώ η ακρίβεια αυτού του συναισθήματος δεν έχει μειωθεί με τον καιρό – οι έφηβοι δεν έχουν χρήματα, ζουν με τους γονείς τους, η αίσθηση του εαυτού τους είναι ένας στροβιλιζόμενος κυκλώνας χάους – η άρθρωσή του έχει μειωθεί».

«Το Breakfast Club τόλμησε να παραδεχτεί ότι όλα είναι χάλια. Με αυτή τη στάση, αυτοανακηρύσσεται ως ένα από τα πρώτα σημεία αναφοράς της Γενιάς Χ»

Παρήχθη με 1 εκατομμύριο δολάρια – και έβγαλε 51,5 εκατομμύρια δολάρια

Στο The Breakfast Club, κάθε χαρακτήρας προέρχεται από εντελώς διαφορετικές κλίκες μέσα στο σχολείο τους και δεν αλληλεπιδρούν ποτέ λόγω των αντιληπτών και ξεκάθαρων ρόλων τους. Αλλά εκείνο το μοιραίο Σάββατο, ανακαλύπτουν ότι έχουν περισσότερα κοινά από διαφορές -ανεξάρτητα από την ιδιότητά τους, ο καθένας τους παλεύει με τις προσδοκίες για το πώς τους αντιλαμβάνονται οι συμμαθητές τους, καθώς και με τις προσδοκίες των γονιών τους, και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και με την κακοποίηση και την παραμέληση.

Η εξαντλητική πίεση της διατήρησης του status της δημοτικότητας, των σωστών βαθμών ή της υψηλής φήμης είναι αγώνες με τους οποίους οι περισσότεροι έφηβοι μπορούν να ταυτιστούν. Και ανεξάρτητα από το πόσο διαφέρουν πολιτισμικά οι γενιές με την πάροδο των ετών, αυτοί οι βασικοί πόνοι της ανάπτυξης βιώνονται από όλες τις γενιές, τις εθνικότητες και τα φύλα.

Αυτή η απλή ταινία, με ένα νεαρό καστ που το κοινό μόλις είχε αρχίσει να γνωρίζει, παρήχθη με 1 εκατομμύριο δολάρια – και έβγαλε 51,5 εκατομμύρια δολάρια. Το soundtrack έφτασε στο Νο. 17 του Billboard album chart, ενώ το χαρακτηριστικό single του, το «Don’t You (Forget About Me)» των Simple Minds, έγινε μια τεράστια επιτυχία Νο. 1.

«Οι περισσότερες εφηβικές ταινίες του Χόλιγουντ μας δίνουν ανήλικες νυμφομανείς ή νοσταλγικές αναμνήσεις της δεκαετίας του 1950»

Το Breakfast Club έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους

Δεν ήταν μόνο το νεανικό κοινό που απόλαυσε αυτή την ταινία. Οι κριτικοί επαίνεσαν σε μεγάλο βαθμό τον Χιουζ και τους ηθοποιούς, με τον μέγα σινε-κριτικό Ρότζερ ‘Ιμπερτ να της δίνει τρία αστέρια στα τέσσερα, συνοψίζοντας την απήχησή της: «Η ταινία γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Τζον Χιουζ, ο οποίος γύρισε και το περσινό Sixteen Candles. Δύο από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ταινίας (η Ringwald και ο Hall) επιστρέφουν και πάλι, ενώ υπάρχει και μια άλλη ομοιότητα: Και οι δύο ταινίες κάνουν μια ειλικρινή προσπάθεια να δημιουργήσουν εφήβους που θα μπορούσαν να φανούν αληθοφανείς σε άλλους εφήβους.

»Οι περισσότερες εφηβικές ταινίες του Χόλιγουντ μας δίνουν ανήλικες νυμφομανείς ή νοσταλγικές αναμνήσεις της δεκαετίας του 1950».

Ωστόσο, ορισμένοι κριτικοί θεώρησαν ότι ο Χιουζ έπαιξε υπερβολικά με τα εφηβικά στερεότυπα και ότι η ταινία ήταν πολύ προβλέψιμη, με την Τζάνετ Μάσλιν των New York Times να υποστηρίζει: «Ο Χιουζ, αφού σκέφτηκε τους χαρακτήρες και απλά τους πέταξε μαζί, μετά είπε να τους αφήσει ήσυχους στην τύχη τους».

Τελικά, η ταινία άντεξε στο χρόνο και διατηρεί ένα υγιές 89% στο Rotten Tomatoes και ένα ευνοϊκό 66 στα 100 στο Metacritic.

«Η κανονιστική αντίληψη της κανονικότητας της εποχής Ρίγκαν ταιριάζει με μια συνολική συντηρητική ροή στα τελευταία λεπτά της ταινίας, που πωλείται μέσω της υμνητικής ανάτασης του Don’t You (Forget About Me) των Simple Minds»

Η γοητεία της απόδρασης

«Η κανονιστική αντίληψη της κανονικότητας της εποχής Ρίγκαν ταιριάζει με μια συνολική συντηρητική ροή στα τελευταία λεπτά της ταινίας, που πωλείται μέσω της υμνητικής ανάτασης του Don’t You (Forget About Me) των Simple Minds» καταλήγει ο Charles Bramesco στον Guardian.

«Όλες οι θριαμβευτικές ανατάσεις έρχονται σε διαμετρική αντίθεση με τις επιδιώξεις για συναισθηματικό ρεαλισμό. Το αγόρι παίρνει το κορίτσι, το κορίτσι παίρνει το αγόρι, ο σπασίκλας βρίσκει τον άντρα που κρύβει μέσα του.

»Αυτός ο φαινομενικός ύμνος στην ευγένεια των χαμένων καταλήγει να τους κάνει όλους νικητές- η ταινία που υμνήθηκε επειδή λέει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, ολοκληρώνεται με παρήγορη χολιγουντιανή επιτήδευση.

»H Gen Z βλέπει το The Breakfast Club ως φαντασίωση, ως επιστροφή σε μια απλούστερη εποχή με τα πειραγμένα μαλλιά και τα σταθερά τηλέφωνα, αλλά η πραγματική γοητεία του -να δείξουμε τα ραγίσματά μας και να μπορέσουμε να εμπιστευτούμε κάποιον να τα θεραπεύσει- εξαρτιόταν πάντα από την απόδραση.

*Με στοιχεία από theguardian.com και goldderby.com