Νίκος Ανδρουλάκης – Από την καλή και από την ανάποδη

Από την καλή…

Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα. Τα κάνουν όλα διαφορετικά εκεί. Στο απώτερο πασοκικό χθες, ας πούμε, ο αρχηγός της αξιωματικής  αντιπολίτευσης δεν θα είχε ανάγκη τις ψήφους τριών άλλων κομμάτων για να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά της γαλάζιας κυβέρνησης. Ούτε θα χρειαζόταν να υποδεχθεί στην ΚΟ του ρούκι συριζαίους βουλευτές προκειμένου να εκπέμψει το μήνυμα πως το ΠΑΣΟΚ είναι η μεγαλύτερη δύναμη του χώρου του. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ανδρώθηκε μέσα στον κομματικό σωλήνα αλλά διανύει τη φάση της πολιτικής του ωριμότητας σε ένα κόμμα που θυμίζει ελάχιστα την ένδοξη εκδοχή του. Ισως γι’ αυτό, ηθελημένα ή αθέλητα, αποπειράται να αναβιώσει πότε τη μια εποχή της παντοκρατορίας του, τη δεκαετία του 1980, και πότε την άλλη, τα σημιτικά χρόνια.

Φίλοι του επιμένουν πως είναι παιδί του εκσυγχρονισμού – παρότι όταν πήρε για πρώτη φορά τα ηνία του κόμματος, το 2021, πριν μπει στο προεδρικό γραφείο του 6ου ορόφου στη Χαριλάου Τρικούπη, πέρασε από το Α’ Νεκροταφείο για να αφήσει ένα λευκό λουλούδι στους τάφους της Γεννηματά και του Ανδρέα.

Δημοσκόποι οι οποίοι έχουν μελετήσει τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών που έτρεχαν σε μέλη και φίλους του Κινήματος προτού εκείνοι ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα τον περασμένο Οκτώβριο, πάλι, επισημαίνουν ότι ήταν πρώτος στην Κρήτη (τι πρωτότυπο) στους άνω των 65 (που αποτελούν και την πολυπληθέστερη ομάδα εκλογέων του κόμματος), στις νοικοκυρές και τους αποφοίτους πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όχι στα δυναμικά και μορφωμένα μεσοστρώματα ή τους κεντρώους. Γράφει δηλαδή καλύτερα σε όποιους αναπολούν το παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο, επειδή ασυνείδητα τον ταυτίζουν με τον προ 40ετίας ορισμό της λαϊκότητας.

Ακόμη και δεδηλωμένοι εσωκομματικοί του εχθροί, πάντως, του αναγνωρίζουν πως «έχει ταλέντο στο networking», όπως το θέτει ένας. Η μπρούτα διατύπωση του επαίνου τον θέλει να ελέγχει αποτελεσματικά τον κομματικό μηχανισμό «γιατί γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί τα γρανάζια του».

Χάρη στο πολιτικό ύφος της εϊτίλας και την τεχνογνωσία που απέκτησε κατά τη διάρκεια της θητείας του ως γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, λοιπόν, έγινε ο ένας από τους δύο μόνο προέδρους που έχουν επανεκλεγεί σε διαδικασία ανάδειξης αρχηγού από τη βάση. Τι κι αν η επίδοση των ευρωεκλογών άνοιξε τα στόματα των αμφισβητιών του από κάθε πράσινη φυλή; Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι, οι προσηλυτισμένοι στο πασοκικό δόγμα, δεν αμφιβάλλουν καθόλου για εκείνον. Σύμφωνα δε με έμπειρο στέλεχος που βρίσκεται απέναντί του, «πρέπει να του δώσουμε και το γεγονός πως η στρατηγική του τσιμπολογήματος από τη διάλυση των άλλων έχει δουλέψει».

… και από την ανάποδη

Βέβαια, αμέσως προσθέτει ότι «με τέτοιο ρυθμό ανόδου, το ΠΑΣΟΚ θέλει μίνιμουμ μια δεκαετία για να ξαναπιάσει τα χαμηλότερα νούμερά του ως μεγάλο κόμμα».

Η βαρύτερη κατηγορία που αρθρώνει όμως η ίδια πηγή είναι πως επιβεβαιώνει όσους στοιχημάτιζαν ότι η δεύτερη φορά του στην αρχηγική καρέκλα δεν θα είναι αλλιώς επειδή αδυνατεί να ανανεώσει το κόμμα (αυτούς που είχαν προβλέψει πως τα κομματικά ποσοστά μετά το μπουστάρισμα το οποίο είθισται να έπεται μιας ανοιχτής εσωκομματικής διαδικασίας θα ξαναπέσουν).

Για να στηρίξει τα λεγόμενά του, επικαλείται τις εκδηλώσεις της ερχόμενης εβδομάδας που προμοτάρονται σαν προγραμματική εξόρμηση στην κοινωνία, όπως το αφιέρωμα για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, το οποίο διοργανώνει το In Social, κι αυτή για τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης. «Κάνει εκδήλωση με τον 73χρονο Χριστοδουλάκη και τον Παπαδήμο. Φωνάζει τον 77χρονο Μπένο να του δώσει ιδέες για το σύγχρονο κράτος» λέει, επιδιώκοντας να τονίσει πως το σκάουτινγκ νέων στελεχών δεν είναι το δυνατό του σημείο.

Κατά μια διαδεδομένη στην επίσημη και ανεπίσημη ενδοπασοκική αντιπολίτευση άποψη, υστερεί στην ανάδειξη της επόμενης γενιάς του ΠΑΣΟΚ γιατί «δεν αισθάνεται άνετα με όποιον κρίνει ότι έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε δελφίνο. Η παλιά φρουρά, από την άλλη, δεν θεωρείται απειλή».

Κάποιος απ’ αυτούς που συμπλέουν μαζί του, μιλώντας με το αντίπαλο πράσινο στρατόπεδο, διατείνεται ότι «έχει μανία καταδίωξης», ενώ πρώην υπουργός της παράταξης, ο οποίος έχει καταναλώσει πολλές εργατοώρες στην κομματική κουζίνα, πιστεύει πως «δεν αντιστοιχεί στην εποχή. Δεν έχει τη δυνατότητα να βάλει νέα θέματα στην ατζέντα του δημόσιου διαλόγου». Αν ήταν πιο βιτριολικός, θα παρατηρούσε ότι καταφεύγει διαρκώς στα πεπραγμένα του Αντόνιο Κόστα και του Πέδρο Σάντσεθ αναζητώντας σοσιαλδημοκρατική έμπνευση.

Ανθρωπος με γνώση όσων συζητιούνται πίσω από τις κλειστές πόρτες του Πολιτικού Κέντρου – του άτυπου οργάνου που έφτιαξε για να αντικρούσει τις κατηγορίες ορισμένων συνυποψηφίων του πως υπονομεύει την ενότητα του ΠΑΣΟΚ με τη συμπεριφορά του – αναφέρει ότι συνεχίζει να παρουσιάζει δυσανεξία στην αντίθετη από τη δική του γνώμη.

Ο Ανδρουλάκης ακολούθησε τη συμβουλή που του έδωσαν προεκλογικά μια παρουσιάστρια της πρωινής ζώνης και ένας εκτελών χρέη επικοινωνιολόγου του. Ετσι, στην περίοδο Β’ του προσπαθεί να μη δείχνει πάντα θυμωμένος. Φοράει συχνά το χαμόγελό του. Ωστόσο, όταν μέχρι και δικοί του θυμούνται εκείνο το τσιτάτο του Τσόρτσιλ για το στόμα του κροκόδειλου (που δεν ξέρεις αν ανοίγει για να χαμογελάσει ή να σε κατασπαράξει), ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ικανός να γίνει η αλλαγή που ευαγγελίζεται;