Тотайым

Үлкен көпірің үстінде тұр екенмін деймін. Әдеттегідей тор жорғасын тайпалтып келе жатқан Тотайымның алдынан көлденеңдей шығып, сәлем беріп жатырмын. Бірақ, мойынын бұрып та қарамаған күйі өте шықты. Бұрын тоқтай қалып, ат артына міңгестіріп ала кетуші еді...

Қызық, ол жақтан кеткеніме, міне, ширек ғасыр болды. Бірақ жиырма бес жылдан бері түсімде тек сол қара мекенде жүрем. Қандай түс көрсем де оқиға сол ескі жұртта өтіп жатады. Сағыныштан дейін десем, осы күнге дейін туған жер туралы ойламаған екенмін. Бәлкім, «атаңның басы қалыппа еді» дейтін сөзде бір мән бар шығар. Атасы түгілі, әкесінің де басы сонда жатыр ғой, мұның.

Жаңа ғана көрген түсінің...