آل احمد همچون آینه‌ای از جامعه خویش، از دل کشمکش‌های سیاسی و فکری بیرون آمد. او که ابتدا در دامان حزب توده به‌دنبال عدالت و نجات خلق بود، خیلی زود به واقعیت‌های تلخ این حزب پی برد و از آن کناره گرفت. او که از سیاست‌بازی‌های رایج ناامید شده بود، به ادبیات روی آورد، اما هرگز از دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی‌اش دست نکشید
