فیلم از آغاز بر حس ملال این زن و سیمای پژمرده‌اش تمرکز می‌کند. فضا‌های خالی و دیگر عناصر دایجتیک (صحنه‌ای) در فیلم به کمک تلقین این حس می‌آیند.در دیالوگ‌ها می‌بینیم که ساختار سیاسی خاصی را علت این پدیده قلمداد می‌کنند. باز هم با فرمول فانتزی روبه‌رو می‌شویم که ابعادی پارانوییک می‌یابد: به جای دیدن نقص و شکاف بنیادین هستی‌شناختی و شکاف رفع‌ناشدنی در رابطۀ میان انسان‌ها، یک ساختار سیاسی خاص مسئول شمرده می‌شود
