«جاده‌های خوزستان از تاریک‌ترین جاده‌های ایرانند. چند سال است گردوغبار به تاریکی اضافه شده و بسیاری از شب‌ها تا یک متر جلوتر هم دیده نمی‌شود. جاده منتهی به اهواز بی‌چشم‌انداز است. برای یافتن جرعه آبی باید کیلومترها رانندگی کرد. از دور چراغی روشن می‌شود. یک فانوس برقی است؛ آویخته بر شاخه‌ای. در جاده بی‌چراغ که پرت و موات به نظر می‌رسد، مردی سرش را از شیشه تو می‌آورد و می‌پرسد: «عمو! اسپرسو نمی‌زنی؟»
