«خلخالی یکی از پدران معنوی گفتمان سوپر‌انقلابی است. توجه به خلخالی به مثابه یک فرد و ندیدن او به‌عنوان یکی از سرشاخه‌های یک گفتمان و جریان سیاسی- مذهبی ریشه‌دار حائز اهمیت است. خلخالی کسی بود که سال‌ها قبل از انقلاب به‌دلیل تندروی‌ها و همکاری با فدائیان اسلام به مدّت یک سال از ورود به مدرسه فیضیه محروم شده بود. ستیز مداوم خلخالی و مظاهر قانون‌گرایی، تدبیر و اعتدال انقلابی با یکدیگر، نه یک امر شخصی بلکه محصول دو نگاه راهبردی به مفهوم انقلابی‌گری است. خلخالیسم جریان زنده و پیش‌رونده‌ای است که تداوم انقلاب را در تداوم تندروی و تخریب‌گری می‌یابد.»
