در ادبیات ایران به باغ ایرانی، باغ سرای، پردیس، فردوس، بهشت، بوستان و بُستان گفته می‌شده است. در جای جای ایران خیال شاعرانه معماران ایرانی نمونه‌های بی مثالی از بهشت را در زمین به تصویر کشیده است. قدمت این خیالِ محقق شده تا آنجا که واکاوی‌های باستان‌شناسی تا به امروز از آن پرده برداشته است، عمری دو هزار و پانصد ساله دارد؛ یعنی از زمان بوجود آمدن نخستین شاهنشاهی ایرانی در زمان هخامنشی.
