طرف ایرانی با این تصمیمات به تدریج توپ را در زمین دامن طرف مقابل می‌اندازد. درواقع اینگونه نیست که طرف ایرانی به هیچ وجه زیر بار مذاکرات نرود. اگر طرف ایرانی، از طرف مقابل (در درجه اول آمریکا و در درجه دوم اروپا) رغبتی ببیند و علاقه‌ای نشان داده شود یا احساس شود گه آن‌ها حاضرند یک گفتگوی ۲ طرفه که هر ۲ طرف از ان سود ببرند را دنبال کنند، طرف ایرانی مذاکره را شروع خواهد کرد یا با اروپا ادامه خواهد داد. اما اگر بخواهند از تمایلی که ایرانی‌ها نشان داده‌اند سوء استفاده کنند و بخواهند از طرفین چه در رابطه با مسائل هسته‌ای و چه در رابطه با دیگر موضوعات امتیاز بگیرند، طرف ایرانی هم تمایل ندارد وارد مذاکره شود.
