سفرنامه ناصرالدینشاه، پنجشنبه ۱۶ خرداد ۱۲۴۶؛ هر قدر از جلگه نیشابور تعریف کنم کم است
جلگه نیشابور است. هر قدر میخواهم تعریف جلگه و حاصل و دهات و صفا و فضا را بکنم کم است و نمیشود. هوا مثل بهشت بود. ... اهالی شهر استقبال آمده بودند، گدا و سمج زیاد دارد. از دمِ قلعه شهر گذشته، طرف مغرب شهر به باغ رضوان که امام وردیخان نیشابوری ساخته است رفتم که آنجا منزل است. بسیار باغ خوشگل خوشترکیب است، درختهای آلود، زردآلو، کوکجه [و] امرود، همه را بسیار با نظم کاشتهاند، هیچ کدام هم نرسیده بود.