მსოფლიოს მრავალი სახელმწიფო უკიდურესად მწვავედ გმობს უკრაინის წინააღმდეგ რუსეთის აგრესიას და მოსკოვს სულ უფრო მძიმე სანქციებს უწესებენ. საერთაშორისო ასპარეზზე კრემლს თითქმის აღარ დარჩა პირდაპირი მოკავშირეები, თუ არ ჩავთვლით საერთაშორისო თანამეგობრობის მიერ გარიყულ ისეთ რეჟიმებს, როგორებიც არიან ბელარუსი, ჩრდილოეთი კორეა, სირია, კუბა ან ვენესუელა. მაგრამ არიან ქვეყნები, რომლებსაც ჯერჯერობით არ გამოუვლენიათ მხარდაჭერა არც კიევისა და არც მოსკოვის მიმართ. ისინი მოვლენათა განვითარებას ელოდებიან, აკეთებენ მხოლოდ ზოგად და ბუნდოვან განცხადებებს. ასეთები არიან ჩინეთი, ირანი და სპარსეთის ყურის მონარქიები.
უკრაინაში ომმა როგორ შეიძლება იმოქმედოს უახლოეს მომავალში ახლო აღმოსავლეთის ნავთობის ფასების ზრდაზე და რა დარტყმას მიაყენებს ეს ეკონომიკას, რომელიც ისედაც შერყეულია პანდემიის, ინფლაციისა და მრავალი სხვა კრიზისის გამო? როგორ შეუძლიათ ამ ომსა და კრემლს ირანის ბირთვული პროგრამის თაობაზე შეთანხმების განახლების ტორპედირება? შეიძლება თუ არა, რომ ახალ ვითარებაში ვლადიმირ პუტინის მოკავშირეებად იქცნენ არაბთა გაერთიანებული საამიროები, საუდის არაბეთი, ირანი და „დიდი ახლო აღმოსავლეთის“ ზოგი სხვა ქვეყანა, რომელთა დახმარებითაც რუსეთს შეეძლება უცხოური სანქციებისთვის გვერდის ავლა? რის იმედი აქვთ ამ ქვეყნების ლიდერებს და რა ფარული მოტივები განსაზღვრავს მათ პოზიციებს: აშშ-ზე წყენა, ცივი საქმიანი გათვლა თუ კრემლის რეჟიმის ავტოკრატიასთან შინაგანი ფსიქოლოგიური ნათესაური კავშირი? ამ და სხვა საკითხებზე ესაუბრა რადიო თავისუფლების რუსული რედაქცია აღმოსავლეთმცოდნე ნიკოლაი კოჟანოვს, რომელიც დოჰაში მუშაობს კატარის უნივერსიტეტის სპარსეთის ყურის ქვეყნების კვლევით ცენტრში. გთავაზობთ ნაწყვეტებს ამ ინტერვიუდან.
ვრცლად იხილეთ აქ