Жоғалған қала
Сооонау көк жиекпен тістескен сары бел сағым селге батып-шығып, қылт-қылт етіп; кейде кемеге, кейде керуенге ұқсап, енді бірде үзіліп-өшіп қол бұлғап; көгілдір нілге оранып көз талдырады. Шілденің ыстығы үстемдік құрып жер дүниені қуырып тұр. Көктен тамшы тамбай даланың аңқасы кеуіп, шөптің басы қурап, мына ғаламат қапырыққа қапа.