Ջոն Մալկովիչ. «Ես երջանիկ եմ հանգստության մեջ»
Ներկայցնում ենք The Talks կայքում հրապարակված Ջոն Մալկովիչի հարցազրույցի հայերեն տարբերակը:
- Միայն անցյալ տարի դուք հինգ ֆիլմ եւ հեռուստասերիալ եք նկարահանել։ Տեմպը դանդաղեցնելու մտադրություն ունե՞ք:
- Իրականում ես կասեի, որ զգալիորեն արագացրել եմ: Անցյալ տարի սկսեցի հեռուստասերիալ նկարահանել, որի ընթացքում ներկայացման փորձեր ունեցա Ռիգայում: Այնուհետեւ դասական երաժշտության երկու հյուրախաղ ունեցա, նկարահանվեցի Շուբերտի երգերի հիման վրա նկարահանված ֆիլմում, հետո մեկ այլ հյուրախաղ ունեցա, հիմա այս մեկն եմ անում։
- Չե՞ք հոգնել:
- Ես գիտակցում եմ, որ ամեն ինչ կարող է ավարտվել վաղը կամ այսօր կեսօրին, Աստված գիտի: Ես 68 տարեկան եմ։ Իսկապես չեմ վախենում ուժս կորցնել․ կան բաներ, որոնք դեռ ուզում եմ անել եւ գիտեմ, որ ժամանակս սահմանափակ է: Ես նույնիսկ կարող եմ պնդել, որ հիմա ավելի շատ եմ սիրում աշխատել, քան երբ երիտասարդ էի:
- Ի՞նչից եք զգում, որ այժմ ավելի շատ եք հաճույք ստանում աշխատանքից:
- Երբ երիտասարդ էի, ավելի ծույլ էի։ Վստահ չեմ, որ մեծ աշխատանքային էթիկա ունեի, երբ սկսում էի: Ծանոթ չէի աշխատանքին եւ նրան, թե ինչ է այն պահանջում: Վստահ չեմ, որ համոզված էի, որ դերասանությունն այն է, ինչով ցանկանում էի զբաղվել կյանքում: Երիտասարդ մարդկանց այն խմբում էի, որը համալսարանից անմիջապես հետո թատրոն հիմնեց՝ այն անվանելով Steppenwolf: Դա հեշտ չէր եւ, հավանաբար, կասկածների մեջ էի: Ինձ դուր էին գալիս մեր արած որոշ բաներ եւ ձեռք բերած արդյունքներ, բայց ես դեռեւս համոզված չէի, որ դա այն է, ինչով ես ուզում եմ զբաղվել ամբողջ կյանքում:
- Եղե՞լ է պահ, որից հետո ամեն ինչ փոխվեց: Թե՞ ժամանակն ու փորձը ձեր մեջ սեր արթնացրեցին դերասանության հանդեպ:
- Կոնկրետ պահ չկար։ Շատ տարիներ առաջ, 1990-ականներին Մարոկկոյում «Sheltering Sky»-ով էի զբաղված, եւ վեպի հեղինակ Փոլ Բոուլզին հարցրեցի. «Ե՞րբ հասկացար, որ այլեւս չես ապրելու Ամերիկայում եւ պատրաստվում ես Մարոկկոյում մնալ»: Նա սարսափած նայեց ինձ, քանի որ Մարոկկոյում էր արդեն ավելի քան 30 տարի: Նա ասաց, որ դեռ մտածում է այդ մասին (ծիծաղում է): Բայց դա ինձ բավականին լավ պատասխան թվաց, երբ մտածեցի դրա մասին:
- Այսպիսով, դուք դեռ մտածու՞մ եք դրա մասին:
- Երեւի դեռ պարզում եմ, թե ինչպես եմ դադարելու դերասան դառնալ (ծիծաղում է): Կյանքում այնքան տարբեր բաներ եմ արել, որ ինձ չի զարմացնի, եթե ընդհանրապես այլ բան անեի: Այնպես որ, պարզապես մտածում եմ աշխատանքի մասին, թե ինչ եմ անում, ինչ պետք է անեմ, ինչպես կարող եմ դա անել…
- Մտածու՞մ եք հաջորդ դերի մասին, ո՞ւմ հետ աշխատեք, ինչպե՞ս կերպար ընտրեք:
- Ոչ: Բոլոր դերերս կդասակարգեի որպես պարզապես աշխատանք։ Ինձ երբեք չի հետաքրքրել որեւէ ժանր։ Ես դեմ չեմ աշխատել կայացած կամ սկսնակ ռեժիսորների հետ: Չգիտեմ որեւէ կերպար, որի հետ անձամբ շատ ընդհանրություններ ունեմ, ես դա չեմ փնտրում:
- Հետաքրքված չէ՞ք ինչ-որ կերպ պատմել ձեր անձնական պատմությունը: Նույնիսկ հարցազրույցների միջոցո՞վ:
- Հարցազրույցներ տալը կարող է հետաքրքիր լինել, եթե հանդիպում ես լավ կամ հետաքրքիր լրագրողի, ինչը երբեմն պատահում է: Բայց սովորաբար փորձում եմ խուսափել, եթե կարող եմ՝ ոչ թե համեստությունից կամ արհամարհանքից ելնելով, այլ որովհետեւ դա մեծ հետաքրքրություն չի ներկայացնում: Դա թողնում եմ ուրիշներին։
- Բայց չէ՞ որ յուրաքանչյուր մարդ հետաքրքիր պատմություն ունի պատմելու:
- Իհարկե, բայց եթե մենք համաձայնվենք Ուորհոլի հետ, որն ասել էր, որ յուրաքանչյուրն ունի փառքի իր 15 րոպեն, ապա ես ունեցել եմ դրա 40 տարին: Դա շատ ավելին է: Եվ ես վստահ չեմ, որ իմ պատմությունն ի սկզբանե չի հոգնեցրել ինձ. «Փոքրիկ գեր տղան Հարավային Իլինոյսի փոքրիկ գյուղից…»
- Համոզված եմ, որ ձեր պատմությունը դրանից ավելի հետաքրքիր է:
- Ես եկել եմ մի փոքրիկ քաղաքից, որտեղ անելու ոչինչ չկար: Դու պետք է օգտագործեիր սեփական երեւակայությունդ քեզ ուրախացնելու, զվարճացնելու կամ խթանելու համար: Հորս հետ շատ ժամանակ եմ անցկացրել բնության գրկում, մենք հաճախ նավակ էինք վարում… Ես դա այլեւս շատ չեմ անում, հիմնականում միշտ զբաղված լինելու պատճառով: Մենք Պրովանսում 30 տարի ֆերմա ունեինք, ուստի ես շատ երջանիկ եմ ինձ զգում գյուղական վայրերում: Ես այն մարդը չեմ, ով հասարակական կամ մշակութային իրադարձությունների կարիքն ունի: Ես երջանիկ եմ հանգստության մեջ:
- Դուք վախենու՞մ եք մահից:
- Չեմ կարծում։ Դուք իսկապես չեք կարող դա իմանալ մինչեւ ձեր մահվան պահը, իսկ այդ պահին էլ հավանաբար չեք վախենա, քանի որ այնտեղ չեք լինի: Ես մի հին ընկեր ունեի, ով անցյալ տարի զանգահարեց ինձ եւ ասաց. «Վերջ, բավական է: Ես այլեւս չեմ պայքարում սրա դեմ: Զանգում եմ հրաժեշտ տալու, որովհետեւ շատ ժամանակ գիտակցության մեջ չեմ լինում: Ցավազրկողները թարգում եմ»։ Դա նրա մահվան պահը չէր՝ այն երկու-երեք օրից վրա հասավ։ Նա հիանալի նկարիչ էր, սակայն այլեւս չէր կարողանում նկարել, քանի որ չէր կարողանում բռնել մատիտը:
- Ինչպե՞ս արձագանքեցիք այդ զանգին:
- Չեմ կարող ասել, որ փորձել եմ վիճել։ Չեմ էլ ասի, որ հանգիստ էի, բայց փորձեցի հարգել նրա ցանկությունները եւ աջակցել ինչով կարող էի: Մարդիկ կարող են նայել, լսել, կամ կարդալ ինչ-որ մեկի մահվան մասին, եւ միշտ կա այն հանգստությունը, որ դա դու չես: Արդյո՞ք դա նարցիսիզմ է: Կարծում եմ, որ դա պարզապես մարդու էությունն է:
- Ես կասեի, որ դա վշտի նորմալ մասն է. մենք չենք կարող զսպել զգացմունքները, որոնք առաջանում են այդ իրավիճակներում:
- Իհարկե, այդ խոսակցությունից ես հասկացա, որ իմ ժամանակը գալիս է։ Իմ ընկեր Բոբին ինձանից երկու-երեք տարով մեծ էր, երբ մահացավ: Քույրս մահացել է 50 տարեկանում, մյուս քույրս՝ 53-ում, եղբայրս՝ 59-ում, հայրս մահացել է 53 տարեկանում: Հորս հանդեպ շատ մեծ հարգանք էի տածում… Այնպես որ, ես մահվանն օտար չեմ: Ես ունեմ ավագ դպրոցի ընկերներ, ովքեր մահացել են դեռ 20 տարեկանը չլրացած: Բայց ես չեմ շտապում: Ժամացույցի սլակը վազում է: Վախենու՞մ եմ մահից: Այսպես ասեմ՝ տեղյակ նրա մասին:
Ջոն Մալկովիչի հետ զրուցել է Րյուդիգեր Ստուրմը