Сядзіць хітрун шчакасты…
На паэтычнай хвалі
Сядзіць хітрун шчакасты,
Ў руках бізун трымае
І зграю лапавухіх
Натхняе, павучае:
—На мову беларускую
Ўсёй зграяй нападайце,
Як піражок з начынкай,
Па слову адгрызайце!
Тузаюць хвастатыя
Наша «калі ласка».
Увечары чакае іх
Смачная кілбаска.
А потым наваліліся
На слова «карагод».
Жыло, бяды не ведала,
Любіў яго народ.
Спалохалася, плача
Слова «немаўлятка»,
Як зусім маленькае,
Слабенькае дзіцятка.
А мілае «крынічанька»
Па грудзі закапалі
І да крывой сасонкі
Для здзеку прывязалі.
Бягуць слоўцы,
Ўцякаюць як мага:
Здалося, што з`явілася
Бабулечка Яга,
Якая не шкадуе,
Вакол усё знішчае,
Бо жалю чалавечага,
Чужая нам, не мае.
Параненыя, курчацца
«Маркота» і «сцяжынка»,
«Скарга» і «мяжа»,
«Гадзінка» і «хвілінка».
— — — — — — — —
Прачнуўся сярод ночы,
Сон мройны адганяю,
У словах беларускіх
Спакой душы шукаю.
Тут яны, са мною
«Сядзіба» і «каханне»,
«Даведка» і «даёнка»,
«Гасцінец» і «світанне».
2020 год